His Bırakanlar
Bazen bir duman olduğumu hissediyorum. Ilık ılık yeryüzünden gökyüzüne doğru akıyorum. Tabii dumandan başka ne akabilir ki bu istikamette? Bir de ruhlar. Sahi ruh demişken, bedenimiz toprakla hemhal olduktan sonra mı önce mi ruhumuzu teslim ediyoruz acaba?
Bir çoğumuz, tabii ki öldükten sonra teslim ediyoruz, dese de ben ölmeden önce teslim olan ruhlar olduğuna inanıyorum. Öyle güzeller ki gökyüzüne doğru değil sanki yüreğime doğru yol alıyorlar. Gözlerine baktığımda Allah’ın nurunu görüyorum. Yalnızca dilleriyle değil bedenleriyle de Allah’ı anlatan, Allah’ın kelamını yaşayan ve yaşatan kadim ruhlar. Sessizce sarılıyorum bazılarına, gizlice ağlıyorum, yanaklarımı değil tüm benliğimi gözyaşlarımla boyuyorum. Onlar konuştukça ben biraz daha hatırlıyorum Rabbime verdiğim sözü. Sahi sizde anımsadınız mı ruhlar alemindeki özünüzü? Hani Rabbimiz bize ruhlarımızı yarattığı zaman; “Elestü bi rabbiküm?”, “Ben sizin Rabbiniz değil miyim?” diye sormuş, ruhlarımız da “Kalü Bela!” yani “Evet Ya Rabbi, sen bizim Rabbimizsin!” diye cevap vermişti.
Rabbimiz muhatap olarak biz insanları seçmişti, nitekim bunu ayetleriyle de desteklemektedir. Ahzâb suresi 72. ayette der ki: “Biz emaneti göklere, yerküreye ve dağlara teklif ettik, ama onlar bunu yüklenmek istemediler, ondan korktular ve onu insan yüklendi. Kuşkusuz insan çok zalim, çok bilgisizdir.”
Evet insan unutkan bir zalimdir, okumak istemeyen bir bilgisizdir. Koskoca kainat kitabını gözleriyle gördüğü halde yüreğiyle okumayı bilmez. Ah bir açsak gönlümüzü, kalû belâdan beri birlikte olduğumuz ruhları anımsasak. Hani bazen sizde de oluyordur, “Ya ben bu insanı bir yerden tanıyorum ama nerden tanıyorum?” hissi. Hah işte o yer, ruhlar alemi. O his, sizde iz bırakan bir his. Kim bilir belki de o alemde kimlerle bir aradaydık. Ben mesela en çok Filistinli kardeşlerimle bir arada olduğumu hissediyorum. Gözlerine her baktığımda derinlerde bir yerde gönlüme iz bırakan bir yanını buluyorum. İmanın en şerefli halini dillerinden dökülen “Hasbunallahu ve ni’mel vekil” sözleriyle idrak etmeye gayret ediyorum.
Kul olmanın iktizası, ruhlar aleminde verdiğimiz sözden başlarken Rabbimiz bu sözü yeniden hatırlatmak için bizlere; minik bedenlerin savaşın ortasındaki çaresiz ama bir o kadar da iman dolu gözlerine bakmamız gerektiğini işaret ediyor. O halde, bir duman olup yeryüzünden gökyüzüne süzülen bu bakışlar bizlerde diriliş hissini bırakıyor. Uyanın, dirilin, sabredin ve birbirinizin yüreklerine sığının. Rasulü kucaklayan Medine gibi, Yürekleriniz birbirinizin Medine’si olsun. Toprağa karışmadan bedenlerimiz, ruhlarımız birbirimizin sığınağı olsun. Ve kalü belada verdiğimiz bu söz ömrümüzün şeceresi olsun.
