Çamurdan bir heykel yaptım: Mim. Sonra Daha küçük, daha küçük… Küçülttüm iyice. Dizdim yan yana Mim’leri Vav, baktı kaldı öylece.   Say ki Elim, yüzüm, kalbim, gönlüm Kayıtlı mimde Ve daha ne çok şey saklı içinde. Başını kaldırıp bir baksa Niyetime, Ne der halime?   Yüzünde parıldayan bir şey çarptı gözüme: Mim’in gözyaşları var mıdır sizce?

Yağmurun eşsiz sesiyle ürperdim bu sabah, gözlerim yarı açık araftalık hissi… Pencereye vuran her damla bir iz ömrümden, ya kader bilhassa kaza. Kulakları duymayan birine ağıtlar yakmışım, kör bir bedene gökkuşağını anlatmışım gibi. Yahut yürümeyi bilmeyen ayaklara, koşmayı mı öğretiyorum? Kolsuz bedenler hisseder mi, umutlara sarılmanın müthiş yönünü? Koku almasını bilmeyen burun delikleri baharın tadını anlar mı? Ne mümkün! Kalbimi koydum ben de ortaya, Yaradan’ın […]

Ey insanlar: duyun, duyurun; unutmayın, unutturmayın beş dakika alacağım var bu hayattan.    Milli Eğitim ‘aslına sadık kalınarak’ kısaltılmamış bir Tarık Buğra hikayesi borçlu bana.    Çok değil, beş dakika alacağım var zamandan.  Gazze’li, Chopin’li sinüs ve kosinüs teoremli hapisli, isyanlı Oxford ve Edinburgh’lu bağlaç olan “de”  ve ek olan “-ki” li Bir beş dakika verin bana.  Bayram yerinden uzak olsun.    Şimdi öyle sakin […]