Da-yan
Yaşamında kaçırdığım her an’ın için bir kalp ritmim ölüyor.
Adımını takip edemediğimden sendeliyor ayaklarım da.
Bir kez olsun düştüğüm yere uzanmıyor ellerin.
Siyahına kadar geliyorum.
Bir renk seçip kapatamıyorsun aramızdaki mesafeyi.
Dar bakışların.
Görüş alanına girmek için bir halat attım önündeki dağa,
Ne kadar çeksem de gözlerini alamıyorsun ondan.
Koskoca dünyayı izliyorsun o dar pencereden de
Bana gelince kör oluyor bakışların ezelden âmâymışsın gibi.
Gerçek mi hayal mi hatırlamadığım bir anıda hapisim.
Günlerden yokluk,
Gökyüzü teslim siyaha ve serilmiş kar beyazı sana.
Yaşanmıyor bugünlerde.
Yaşlanmıyor gözlerinde,
Yağmur yerine gözyaşıyla ıslanan diyarların aksine.
Hadi bir kulaç daha atsan kar’adasın.
Hakimiyeti serin,
Güneş görmemiş günlerin eritiyor dünleri.
Sahilin hiç erimeyen kar taneleri,
Kum yerine kardan kaleler yapıyor çocukluğuna yenik düşen insanlık.
Birazcık dalsa gözlerin denizin maviliğine,
Gök mavisinin hatrı karaya vuracak.
Hadi biraz daha dayan,
Daha da’yan-da soğuktan kavrulmak neymiş öğrenelim.
