Merhaba benim adım Hira,
11 yaşındayım. Aslında 12 yaşıma girmeme az kaldı, belki 10 gün belki daha az. Hangi gündeyiz bilmiyorum. En son duyduğum tarih 12 Kasım. Duyalı kaç gün oldu bilmediğim için yine tarihi söyleyemeyeceğim. Zaten hangi günde olduğumuzun bir önemi yok. Burada her gün aynı. Burası neresi mi? Zeytinin ve karpuzun ülkesi dersem hemen anlarsınız. Şu an hastanedeyim ama hangi hastane olduğunu bilmiyorum. Çünkü hastaneye yaralı olarak geldim ve buradan çıkamadım. Dışarıdan füze ve bomba sesleri geliyor. Bir yandan da insanların çığlıkları. Kimisi annesini kaybetmiş kimisi evladını. Benim ailemden de kimse kalmadı. İki abim ve babam bir gün evden ansızın çıktılar. Sonra da onları hiç görmedim. Neredeler, yaşıyorlar mı bilmiyorum. Annem işgalcilere karşı vatanımızı savunmaya gittiklerini söyledi. Onlarla gurur duyuyorum çünkü bizim için gittiler. Annem, kız kardeşim Meryem ve ben evdeydik. Bir gece uyurken evimize bomba attılar. Annem, kardeşime ve bana sarıldı. Dua etmeye başladı. Sonrasını hatırlamıyorum. Sanırım bir bomba daha atmışlar ve hepimiz yaralanmışız. Hastaneye geldiğimizde annem şehit olmuş. Kız kardeşim ve ben iyiyiz. Annem, onu ve beni korumak için kendini feda etmiş. Annemsiz bir sabaha uyanmak benim için çok zordu. Kardeşim küçük olduğu için sadece ağlıyordu ve ne olduğunu anlayamıyordu. Onu sakinleştirmeye çalıştım. Bir yandan da ağlıyordum. Artık güzel gözlü Hira`m diyerek saçlarımı tarayacak bir annem yoktu. Bana hep Hira`m derdi. Sen de Hira`nı ara kızım, derdi. Daha küçükken evde arayıp bulabileceğim bir şey sanıyordum ve tüm minderlerin altına bakıyordum. Annem de her zamanki o güzel gülümsemesiyle “Ara kızım” derdi. Biraz büyüyünce böyle bulamayacağımı anladım ve Hira`mı aradım ben de annem gibi. Okula gidiyorduk bu olaylar başlamadan önce. Ben yazmayı çok seviyorum. İleride yazar olup buradaki mücahitlerin hayatını anlatmak istiyorum tüm dünyaya. Anneme Hira`mı buldum, diyecektim ama vaktimiz olmadı. O şimdi şehit. Bu hayatta en çok sevdiğim insanlar şimdi yok. Hayat benim için daha da zorlaştı. Evimiz yok, okulumuz yok. Camiler ve hastaneler de bombalanıyor. Yemek ve su çok kısıtlı. Çoğu gece aç uyuyoruz. Bir şeyler yediysek bile rahat uyuyamıyoruz çünkü bomba sesleri hiç susmuyor. Daha önce de olurdu bu sesler ama bu sefer farklı. Hiç susmuyor sanki. Şimdi bu mektubu neden yazdığımı soracaksınız belki de. Çünkü bizim yaşadıklarımızı dünyaya duyurmak istiyorum. Hastanede bulduğum kağıt ve kalemle yazmaya çalışıyorum o yüzden daha fazla yazamayacağım. Özgür Filistin’den tüm dünyaya selam olsun.
Not: Bu mektubu okuduysanız muhtemelen şehit olmuşumdur. Zaten Filistinli çocuklar şehit olmak için doğarlar…
1998 yılında Hatay’ın Erzin ilçesinde doğdum. Marmara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi mezunuyum. İstanbul Üniversitesi Açıköğretim Çocuk Gelişimi 2.sınıf öğrencisiyim. Yazmayı, okumayı seviyorum. Kitap yayıncılığına merakım var ve kendimi bu alanda geliştirmeye çalışıyorum.
👏🏻🇵🇸