Mutsuzluğun gebe kaldığı bir sabahtan,
Nefesim bedenimi terk ediyor yavaştan.
Bir zamanlar çocukluğum geçmişti bu sokaktan,
İnsan ne zaman galip gelmiş kendiyle girdiği savaştan?
Gerçeğin tüm çıplaklığını en korkusuzlar diler,
Gecenin karanlığı yalnızları yutmayı bekler.
Ruh doyurulmamışsa zaman tüm izleri siler,
İnsan yaptığı hataları neden hep geçmişe yükler?
Ben Müberra, zihnimden kalemime dökülenleri yazar. Hayal gücümün verdiği meyveleri resmeder, esen rüzgarın ardından gezerim. Anları fotoğraflar, anıların koleksiyonculuğunu yaparım. Yaşadıkça öğrenir, öğrendikçe paylaşırım. Hayatın küçük büyük tüm güzelliklerini görmeyi, göstermeyi amaçlarım. Mana arayan bir yolcuyum bu da benim hezarfen olma yolculuğum.
