Âh, ki ne âh!
Canım Rim! Senin için ne yazabilirim ki? Ne kalem yeter ne kelam yeter. Senin için yazabileceğim her şey o kadar hiçbir şey ki… Ne kalp dayanıyor yazmaya ne de nefes. Kalbim çarpıyor adını duyunca, nefes alışverişim hızlanıyor dedeni ve seni her izlediğimde. Saçların ne güzel, kızımın saçlarını senin gibi topluyordum ben de. Ama Rim’in saçları gibi oldu, diyemiyorum. Boğazıma takılıyor.
Senin için sadece şöyle yazabilirim canım Rim:
“Ben bir çiçektim. Rengarenktim. Cıvıltım kuşların cıvıltılarıyla yarışırdı. Ailemin, hele ki dedemin gözbebeğiydim. “Ruhumun Ruhu” diye severdi beni. Birlikte oyunlar oynardık, yarış ederdik. Sonra birden halkıma karşı soykırım başladı. Katliamda ben ve ailem evsiz kaldık, günlerce aç susuz kaldık. Ve bir gün öldürüldüm. Beni katlettiler. Ben bir çiçektim. Rengarenktim. Renklerimi bir anda soldurdular. Kuşlarla yarışan cıvıltım yerini derin bir sessizliğe bıraktı. Çicektim; kurudum, döküldüm. Öldürüldüm!”
Sen öldürüldün ve hepimizin kalbine acıyla doğdun. Gülüşün cennette çiçek açıyor, amenna. Cennetteki doğum günün kutlu olsun Rim!
MaşeAllah…