Sevilen
Güzel günler parmak uçlarına kalkarak alaca renklere boyadığın, resimler çizdiğin duvarların arkasından seni gözlüyor. Telaşlı bir bulut var gökyüzünde, yükünü bırakıp çekilmek istiyor sahneden. Çocukluğun düşe kalka yürüyor önünde. Sırtındaki bıçak izlerinde oyalanıyor gözlerin. Senelerdir taşıdığın kamburunu fark etmek, göğsünden kopup gelen bir ah gibi tozu dumana katıyor kalbinde. Dizlerindeki kabuk bağlamış yaraları kanatan patika yolda adımlarken bir kez daha takılıyor ayağın. Puslu gök daha da koyulaşıyor sen göz göze geldikçe. Yüklendiğin yükümlülükler yük olmuş göğsüne, ciğerlerinin üzerinde konuşlanmış artık, nefese geçit vermiyor. Tohumlar filizleniyor, çiçekler açıyor harelerinin değdiği yerlerde. Elaların hüzünle açılıp kapandığında dünya dönmeye devam ediyor. Mevsimler değişiyor, ekinler yetişiyor, bebekler büyüyor, çocuklar artık çocuk kalmıyor. Pervasızca akıp giden zaman ilaç olmuyor bu defa. Belki de diyorsun sen, belki de yeterince yağmur birikmemiştir daha içimde. Gözlerinde biriken hüzün yağmur olup yağıyor yanaklarına, sel olup akıyor içime, fırtına oluyor sarsıyor meskenimizi. İmkansızlıklar imkan dahilinde değilken bu alemden sen geçiyorsun; ben görüyorum, duvarlar şahit fakat gök kubbe bilmiyor.
🤍