Rabbim, biz kulların hayat denen bu yolu virajsız, yokuşsuz sanmaya kendimizi pek alıştırdık. Dümdüz, her istediğimizin gerçekleşeceği bir dünya vadetmedin oysa. Tam tersine; kitabında şu çağrıyı tüm zaman ve mekânlarda geçerli kıldın: “Yoksa sizden öncekilerin çektikleriyle karşılaşmadan cennete girebileceğinizi mi sandınız?” (Bakara Sûresi 214. Ayet)
Sanırım yanıldığımız noktayı fark edebildik. İmtihan yurdunda imtihanda olduğumuzu unutmak gülünç geliyor değil mi? İşte bu yüzden her düştüğümüzde niye oldu ki sızlanmaları? Ne bekliyorduk bu dünya hayatından? Bir yolculuk var ve dünya da bu yolculuğun köprüsü konumundaydı. Köprüden ilerlerken de yaratanımızın isteklerine, kanunlarına göre ilerleyecektik bazen düşecektik bazen yalpalayacaktık ama yine de bu düşmeleri kabullenip yolumuza devam edecektik. Ta ki menzilimize varalım. Ahiret yurdumuza varalım. Her şey daha anlamlı bir son içinse – ki dünya hayatı ölümle sonlanır ancak yeni bir hayata gözlerimizi açarız- bu yolculukta başa gelen sıkıntılara Kur’an ve sünnetin bize gösterdiği metotla dayanma çabasında olalım. Şunun şurasında ne kadar ömrümüz kaldığını bilmemekle birlikte az daha dişimizi sık alım. Rabbimizin hatrı için dünya hayatının meşakkatine sabredelim.
Unutmayalım; sabrın sonu cennet…
