Kalbi Gül Kokanlara İthafen
Aramızda Münker ve Nekir’i tanımayan yoktur sanırım. O gün gelip çattığında, kapımızı Azrail çaldığında; hiç merak ediyor musunuz şimdi ne olacak, diye? Ben merak ediyorum yalan değil ama bir o kadar da korkuyorum. Neden korkuyorsun? Sorgudan. Münker ve Nekir’in elindeki defterden. Peki bana ne sorulacak? Orası apaçık: Dinim, Kur’an’ım, peygamberim, mezhebim. Ne yaptın? Kardeşlerin İslâm uğruna canlarını feda ederken sen ne yaptın? O meşhur kahveden yudumlarken boğazın hiç mi yanmadı? İsrail’i destekleyen her markadan “Bana ne yiaa!” diyip almaya devam ettin mi? Veyahut da hadi dilinden değil ama gönlünden hiç mi geçirmedin duanı?
Allah’ın selamı üzerinize olsun ya Münker ve Nekir; ben bomboş dünyanın boşluğuna düştüm, bana ne sorsanız cevap veremem. Fakat Filistin’de insanlar ölürken ben dünyanın bambaşka coğrafyasında onların sesi olmaya gayret ettim; evvela bayraklarla donattım şehrimi, kalbimi. Kefiyemi boynuma sardım, düşmana tek kelam etmeden safımı belli ettim. Boykot mu? Haha! Boykot en kolay olanıydı çünkü o kadar çok muadil ürün buldum ki ben bu uğurda “Vazgeçemem” demedim hiçbir mendeburdan. Ey güzel Allah’ım biliyorum; biliyorum cennette en özel yerlerde kimin olacağı alenen belli gayrı ama bu dünya sürgünümde, yapamadığım ne varsa senden af diliyorum, merhamet istiyorum. Kalplere biraz şifa, biraz kelam, çokça dua. Bomboş kalan defterimin soğuk yapraklarına bakmaktan utanıyorum. Senin merhametinle koksun istiyorum kabrim. Tıpkı şehitlerin ölmeyen ruhları gibi dipdiri uyanmak istiyorum gaflet uykusundan.
Rabbim, huzuruna huzurla gelebilmeyi nasip eyle. Peki hâlâ Münker ve Nekir’i tanımayan kaldı mı?
