Kintsugi

Bazı yaralar vardır, öylesine kıymetlidir ki bize var olmayı öğretir. Ayşe Sevim tam olarak bunları ele almış her öyküsünde. Şimdi tam da bugünlerde öyle derin yaralar açıldı ki benliğimizde, sanki yeniden doğuyor gibi hissediyorum. Kalbimde yeniden can buluyor kelimeler, ruhumda yeniden inşa ediyorum hislerimi. Tam da bugünlerde oturup biriyle bağıra bağıra ağlamak istiyorum ve her defasında bu kitabı elime alıp sanki yazarla konuşurcasına hikayelerini dinliyorum, okumuyorum: bu kitap size kendini dinletiyor. Her öykünün ilk cümlesiyle son cümlesi arasında öyle anlar yaşanıyor ki yazar bunları nasıl hayal etmiş, dedirtiyor. Veyahut nasıl tahlil etmiş? İçimizden biri sanki, bir çocuk mesela; annesi ve babasından ayrı kalmış, babaannesiyle ve yengesinin arasında yaşam savaşı veren, aylarca uzaktan yollarını gözleyen, minicik elleriyle bir tas sütlaç yapan boynu bükük kız. Beni en çok etkileyen öykülerden biriydi. Okurken minik kıza koşarak sarıldım, yarım yamalak bağlanmış saçlarından öptüm, kokladım, annesinin Almanya’dan getirdiği dantelli elbiseleri gizlice sandıktan çıkartıp giydirdim. Yengesi onu kilere kilitlediği vakit “Korkma ben yanındayım hadi gel oyun oynayalım.” dedim. Sonu ne mi oldu dersiniz? Her öyküde olduğu gibi… Minik kızın yaptığı bir tas sütlacı ninesi ağzını şapırdatarak yiyince, Almanya’daki insanlar sokaklara döküldüler.
Aklın delilikle, annenin çocukla, başrolün figüranlıkla sınandığı bir dünyada beklentileri yerle bir edilen insanların öyküleri… “Kintsugi” bir Japon felsefesi: kırılan değerli vazoları yeniden bir araya getirme sanatıdır. Bu felsefeye göre kırılma aslında bir kayıp değil yeni bir varoluş demektir. Ben bu kitapla tam da bu günlerde kırıldığım yerlerden kendimi en güzel şekilde onarmaya gayret ediyorum. Yolum uzun ve aydınlık. İnanıyorum.

“Yara ışığın içeriye girdiği yerdir.”
Hz. Mevlana

Şerife KULU