Şekilsiz tahtaların üzerinde, halıserle kaplanmış zeminde, kulak zarını taciz edecek şekilde tasarlanmış topuklu terlikleriyle ilerliyordu. Toprak ve küf kokusunun birbirine girdiği; beton tezgahlı, asma dolaplı mutfağa girdi. Ellerini boyunun yetmediği raflara uzatarak üstü toz tabakasıyla kaplı olan fotoğraf albümünü rafın örtüsüyle beraber aldı. Tezgahın etek kısmıyla takım olan mavi beyaz kareli örtüyü aldığı rafa adeta zıplayarak geri örttü. Kapının çerçevesindeki büyük mıhta asılı duran, alalı bülbülünün pirinç kaplama kafesini alıp üzerine oturduğunda vaveylalar koparan, sırt kısmı ahşap oymalı koltuğun -tek ayağı kısa olduğu için eşi tarafından diğerlerinin de kesilmesine rağmen- hâlâ düzen tutmayan masaya yakın olan tarafına oturup “Satılmış” ismindeki bülbülü de masanın karşında kalan köşesine yerleştirerek eski albümünü açtı. Buğulu görüyordu fotoğrafları süt mavisi gözleri, tığ işi zincir çekip boynuna taktığı kemik çerçeveli gözlüğü takarak. Sayfaları, ambalajları parçalanmasın diye özenle çevirmeye başladı.
– Babamın gençlik fotoğrafı…
Satılmış’a bir uçak fabrikasının kapısının önünde çekilmiş fotoğrafı gösterdi. Arka tarafındaki tarihe bakılırsa 1954’te çekilmişti. Sabiha’nın on iki yaşında olduğu zamanlar. Bir iki sayfaya daha göz ucuyla bakarken masanın diğer köşesinde duran kalın, bakır gövdesinde yarı silik Osmanlı Türkçesiyle bir iki şiir yazan semaverin içmeye hazır olduğunu fark etti. Belini güç bela doğrultup ince belli, altın ravaklı çay bardağını aldı. Ardından çay doldurduğu bardağını kırmızı lale desenli tabağına nahifçe yerleştirip kubbemsi kapaklı bakır şekerliğe yöneldi. Muzipçe gülümseyip satılmışa baktı. “Hiç şekerimiz yok!” Onunla dertleşmek ister gibi ötüyordu Satılmış. Yaşlılıktan buruşmuş parmaklarıyla bardağı kavradı. Hiç eksilmeyen bir alışkanlıkla serçe parmağını havaya kaldırıp üzerinde buhar tüten çayını yudumlamaya başladı. Gözleri hala hafiften şekerliği süzüyordu. 1960’ların madamıydı.
Sabiha tekrar eden yıllara bir daha yudumladı.
Ya hayatımda gördüğüm en güzel şey