İnsan
İnsan insana soğuk, mesafeli insana.
Denize bile anlatıyorsun da anlatamıyorsun insana.
Aynı amaçla yaratılmış fakat ayrılmış da olsa
Lakin yine muhtaç insan, insana…
Sen doğruyu savunursun, o eğriyi sever.
Bilmez ki o eğrinin ucu bir gün kendine de değer.
Kendini sokmayan yılana, bin yıl ömür diler
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Tohum saçarsın sen, mededin topraktandır,
O ne nimetin ne de şükrün farkındadır,
Sen ileriyi düşünüp durursun, o hep andadır.
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Sen gönüller inşa edelim diye çırpınırsın,
O yıkmayı bilir sadece, şaşırırsın.
Belki idrak eder diye dilini dualara bularsın,
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Görmezden gelirsin sen; örtersin kusurları,
Gözüne sokar pişkinlikle budur yordamları,
Ustasına düşse eşya olur ağacın bile odunları,
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Bencillikle yoğrulmuş bazısının hamurları,
Biraz daha un katsan, iyice büyür burunları,
Kovmadı mı Rab, kibrinden ötürü cennetten şeytanı,
Lakin yine muhtaç insan, insana.
Hakkı anlatsan meyli yoktur dinlemeye,
Gönül gözünü açıp tabiatı seyran eylemeye,
Davet etsen riayet etmez hidayete,
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Karıncadan ders almaz, çalışmaya üşenir,
Bilinmez bu kadar alem içinde kime neden bilenir?
Aklını kullansa nice güzellik işitir,
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Muhtaçlığımız beşere değil, beşeri yaratana,
Kardeştir, yoldaştır, derttaştır insan insana,
Yoksunsa bunlardan daha ne desin kalem?
Lakin yine muhtaç insan, insana..
Âşık Veysel’in de dediği gibi;
“Anlatamaz derdini insan dertsiz insana.’’
Bu cihandan nice âşıklar geçti, dokundu vicdanlara.
Lakin yine muhtaç insan, insana…
